"Saliha Evinden Güpegündüz Çıkıyor" - Leyla Süslü

"KENDİ HAYATIMI KENDİM KURACAĞIM"

Saliha evinden güpegündüz çıktı; hem de gizlice. Kocası duysa bacaklarından ikiye ayırır.

Eşarbını özenle düzeltti. Bir perçem saç görünmemeliydi.
Abisinin saçlarından sürüyerek kapı dışarı ettiği günler canlandı gözünde. İçinde bir öfke ateşi yandı, kor gibi.

Küçük bir gecekonduda başlayan yaşamında, tek gördüğü televizyon kanallarındaki o kadınlardı. O kadınlardan nesi eksikti. Gençti güzeldi. Bu hödükle evlenmesi ise çaresizliğinin resmiydi. Çok direnmişti, ama neye yarar. İzbandut gibi ağabeyleri olduktan sonra ne yapabilirdi ki. İlkokulu okuduktan sonra kız kısmısı okumaz diye okula da göndermemişlerdi.
Ah o dayısı olmasa okula gidecekti. Babasının aklını çelen de oydu. Günlerce ağlamıştı.
Direncini kaybetmemeliydi. Bu hayatı daha fazla sürdürmemeye kararlıydı. Ama nasıl?
İş güç yok!
Para yok!
Tüm aile ona karşı!
Bir çıkış olmalıydı.

Sokağın sonundaki apartmanın ikinci katının zilini çaldı. Otomatın sesini duyunca kapıyı itip içeri girdi. Hızla merdivenleri çıktı. Kapıda beliren adamın boynuna atladı.

"Geciktin."
"Sorma, Hasan bugün dışarıya geç çıktı."
"Senin o adamla olmana dayanamıyorum Saliha."
"Biliyorum Memet. Ben de dayanamıyorum. Ama ne yapabiliriz ki?"
"Aslında benim aklıma bir fikir geliyor, ama bilmem sen ne dersin?"
"Kaçalım."
"Delirdin mi? Nereye kaçarız! Abimler iki günde bulur bizi, ne seni ne de beni yaşatırlar."
Memet, Saliha'nın ellerini tuttu. "Biz zaten böyle yaşamıyoruz ki!"

Saliha derin düşüncelere daldı.

"Haklısın!"
"Sürmeli gözlüm, merak etme her şeyi planlayacağız. Bak her şey çok güzel olacak."
Saliha kafasını Memet'in geniş omuzlarına dayadı.
"Sen olmasan ben yaşayamam."
"Ben de." Saliha'nın saçlarını okşadı.
"Yarına ne dersin?"
"Yarın mı?"
"Evet.Yarın."
"Bu kadar hızlı mı?"
"Neyi bekleyeceğiz?"

Saliha bir süre düşündü.

"Tamam. Bu gece hazırlığımı yaparım. Şimdi gitmem gerekiyor."

Memet sıkıca Saliha'ya sarıldı. Saliha'nın içi cız etti.
Hızla merdivenleri indi. Eve geldiğinde Hasan işten yeni gelmişti.

"Nerdeydin kız?"
"Komşuya gitmiştim."
"Bana bak bu komşuya gitmeler çok sıklaştı. Artık istemem."
Eliyle Saliha'nın kafasına vurdu. "Anladın mı beyinsiz!"
"Çabuk yemek hazırla. Karnım çok aç."
"Zıkkımın kökünü ye. İnşallah sabahı bulmazsın" diye mırıldandı. Sofrayı hazırladı. Tabağındakilerle oyalandı.
"Niye yemiyon kız?"
"Canım istemiyo."
"Senin canın zaten bi tek dayak istiyor. Karı olamadın ki! Yok şuramı elleme yok burama dokunma. Bıktım senden. Madem beni sevmiyodun ne diye evlendin?"
"Sankim çok istedim."
"Bana bak Saliha kapa gaganı."
"Kapamazsam ne olur?"
Hasan'ın gözlerinde şimşek çaktı. "Demek bana tersleniyorsun. Ben sana ne dedim Saliha? Uysal olacaksın. Lafıma laf eklemeyeceksin."
"Yok ya!" demesiyle Saliha'nın gözlerinde yıldızlar uçuştu. Hasan delirmiş gibi üzerine saldırdı. Tüm giysilerini parçaladı. Çırılçıplak kalan Saliha'yı yatağa yatırdı.
"Sana erkeğin kim olduğunu gösterecem!"

Karşı koyması işe yaramadı. Hasan vücuduna her dokunduğunda midesi kalktı. İşi biten Hasan sırtını dönüp horlamaya başladı.

Saliha tüm gece uyuyamadı. Kalkıp mutfaktan bıçağı alıp bu adamı delik deşik etmeyi çok düşündü. Sonra ağabeylerini, babasını, anasını tüm soyunun üstüne kibrit suyu dökmeyi düşündü. Onu bir tek Memet sevmişti. Tüm ailesinin sevgisi yalandı. Hangi fikrini dinlemişlerdi ki. Her şeyi onlar bilirdi zati.

Valizini hazırladı. Sessizce evden çıktı. Memet'in ziline iki kez bastı. Kapı açıldı. Koşarak merdivenleri çıktı. Kapıyı genç bir kadın açtı.

Gözleri fal taşı gibi açıldı. Bu kadında kimdi? Memet'in evinde ne arıyordu? Bir süre şaşkın kadının yüzüne baktı.

"Şey… Ben Memet'i aramıştım."
"Memet gitti."
"Gitti mi?"
"Evet bu gece İstanbul'a gitti."
"Yanlışınız var. Memet beni bekliyecekti."
"Kardeşim anlamıyor musun? Memet gitti."
"Memet gidemez!" diye bağırdı Saliha.
"Gitti işte. Orda bir iş bulmuş."

Saliha'nın gözleri karardı. Merdivenlerin tırabzanlarına tutundu. Tüm dünyası yıkılmıştı. Alnında biriken terleri sildi. Ağır ağır merdivenleri indi. Demek Memet gitti.

Dakikalardır biriktirdiği gözyaşları sel gibi akmaya başladı

"Memet gidemez!"
"Beni almadan gidemez!"

Karanlıkta bir başına kalmıştı. Elinde bavul çaresizlikle sokakları dolaştı.

"Allah'ım bana yardım et! Şimdi ben ne yapacağım. Nereye gideceğim?"

Parkın karanlıklarına daldı. Sarhoşları görünce çok ürktü. Bir iki tanesi ona seslendi:

"Gelsene güzelim!"

Saliha koşarak parktan çıktı. Gözyaşları saatlerce aktı.

"Yeterrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr!"
Başındaki eşarbı fırlatıp attı.

"Artık hiç kimse bana ne yapmam gerektiğini söyleyemeyecek. Her ne olursa olsun kendi hayatımı kendim kuracağım."

Gözyaşlarını sildi. Tüm korkularına rağmen karanlığa daldı.

imgelem@mavimelek.com