[Öykü]"Bir Başka Yaşamak" | Ayşe Korkmaz

"BENİ SEVİYOR MUSUN?"

"Bilmem tamamlanır mıydık bir başka yaşamakta
Ben uyansam da ay ışığından Müjgân uyumakta"
Attila İlhan

Müjgân, onu seviyordu. Bu, otuz yıllık yaşamı boyunca Arif'in başına gelen tek güzel şeydi. Göğüs kafesine sığmayan kalbi bütün bedenini esir almış gibiydi. Sabah ezanlarıyla yollara düştü. Aceleci davrandığını anlayınca, yolunu uzatmak için sahilden dolaştı.

Denizin mavi rengi griye dönmüştü. Havada insanın içini gıcıklayan, ağır bir is kokusu vardı. Ayakkabıları ıslanmasın diye çıkarıp eline aldı. Ayağına takılan, geceden kalma boş bira kutularını bir tekmeyle denize fırlattı. Topuğunu kanatan cam kırıklarına sövgüler savurdu.
Artık her şey geride kaldı. Müjgân'ı görür görmez hissetti bunu. Hayatına hâkim olan siyah renk, Müjgân'ın gözlerinin mavisinde eridi.
Saklı gizli günlerce takip etti Müjgân'ı. Yaşadığı yeri, çevresindeki insanları izledi. Yavaş yavaş çıktı karşısına. Geçen zaman, hislerini daha da büyüttü.

Sahilde tek tük insanlar vardı. Arif, onların yüzlerine bile bakmıyor, kaşları çatık, çok uzaklara dalıp gidiyordu. Yıllarca onlar tarafından hor görüldü. Lanetli biriymiş gibi davrandılar Arif'e. Özlemini duyduğu hayatı yalnız kapı aralıklarından, anahtar deliklerinden izledi. Aslında bütün bunları hak etmediğini düşünüyordu. Dişlerini sıktı; çirkin, esmer yüzü öfkeden iyice karardı. Sigarasından bir nefes çekti; ağzında bıraktığı berbat tadı fark edince tükürdü.

Müjgân, onu seviyordu. Bütün ruhuyla hissediyordu bunu. Gözlerinde yakaladığı parıltı ancak büyük bir aşkın eseri olabilirdi.
Önceleri Müjgân'ın yüz vermediğini hatırlayınca içi burkuldu. Hatta bir ara, nasıl da umudunu yitirmişti... Ama dün, yanıldığını anladı.
"Seninle konuşmak istiyorum" dedi Müjgân. "Yarın sabah buluşup çay bahçesinde oturalım mı?"

Çay bahçesine, yarım saat erken gitmesine rağmen, Müjgân'ı bekler buldu. Üstünde mavi bir elbise vardı, gözleriyle aynı renk. Üstelik dudağını boyamış, uzun sarı saçlarını omuzlarına bırakmıştı. Bu haliyle masal prenseslerini andırıyordu.
Sıcak bir yuva, mavi gözlü çocuklar düşledi Arif; annelerine benziyorlardı. Yüreklerindeki umut, çiçek olup açıyordu ak pak yüzlerinde. Başları dik geziyorlardı. Utanacak, sıkılacak ya da saklayacak hiçbir şeyleri yoktu yaşamdan. Yaşamın da onlarla paylaşacak kozu yoktu. Sonra, yeniden kaşları çatıldı; koskoca bir kara bulut çöktü düşlerinin üzerine.

Ezilip büzülerek, Müjgân'ın yanındaki sandalyeye ilişti. Bütün gözler ikisine yöneldi. İnsanların akıllarından geçeni tahmin edebiliyordu. Birbirlerine yakışmadıklarını düşünüyorlardı. Olsun, Müjgân onu seviyordu ya, önemli olan buydu.

Birer bardak çay içtiler; sonra kız konuşmaya başladı. Ağzından çıkan her kelimeyi özenle seçiyordu.
"Çok düşündüm." dedi. "Sana anlatmaktan başka çare bulamadım."
Takınabildiği en yumuşak ifadeyle, Arif'in yüzüne baktı.
"Beni seviyor musun?" diye sordu.
Sarsıla sarsıla "Evet" dedi Arif.
"O zaman bana bir iyilik yap."
Arif, şaşkınlık içerisinde, bu sözlerin devamını bekledi.
"Birine aşığım." dedi kız. "Hani o birlikte dolaştığın uzun çocuk var ya… Benim adıma, onunla konuşur musun?"

Arif'in gözleri karardı. Müjgân, bundan habersiz, konuşmaya devam ediyordu. Ama Arif, onu duymuyordu. Çünkü artık hayatında Müjgân yoktu. Sıcak yuvası, mavi gözlü çocukları, hiç olmayacaktı.
Derin bir uçurumdan yuvarlanmaya başladı Arif. Bedeninin hiçbir parçasını hissetmiyordu artık. Kafasının içindeki kesik görüntüler hızla gelip geçti gözlerinin önünden. Sonra birer birer bu görüntüler de karardı. Müjgân'ın üzerine kurduğu yalancı mutluluk, yerini dipsiz bir karanlığa terk etti.

Nereden çıktıklarını anlayamadığı bir grup çocuk etrafını sardı. Bir yandan dönüyor, bir yandan da koro halinde bağırıyorlardı.

"Kambur Arif uuçtuu, kamburunun üstüne düüştüü.
Kambur Arif uuçtuu, kamburunun üstüne düüştüü."