[Öykü]"Çorba" | Ümit Karadağ

"TOPARLAK KONUKLAR VE ÖKÜZLERİ"

Eklem bacaklı sevim, saklanacak yer arıyor yine. Şuur kaybı anlatılmaz şirretliğinde çeşni oluyor varolan kavganın lüle taşından oyulmuş kazanında kaynayan çorbaya.
Kılcallarıma hakim frengi titremesi, sarartıyor parmak uçlarımı. Uykusuzluk, bedende devrimini tamamlamak üzere.

Humma sancısı ruhun cidarına yapışmış. Kraterler açmış bucak bucak içi jel kıvamında "güya hissetmiştim"le tavlanmış, az pişmiş pişmanlıkla dolu.
Dul kadınların avazlarına bir şecere niyazı oturmuş. Ersizliklerine merhem olsun diye tükürüklerini yutmaktan vazgeçmişler. Kocalar ölmekte, devir ve arz dişilleşmekte.
Yuğ ayinleri ölümün uğurlayıcıları. Girdaplar ve helezonlar, üzerimde gezinen bok böcekleri. Tetikteki mukayesem, trajedilerin gelgitlerini yadırgıyor. Çok önceden hüsran boyutları şekillenmiş tekrarlanan şuurlar, yenilik diye kıçlarını yırtıyor depresif agresifliklerde.
Üremeye hevesli kamışımı, hüzünden imal edilmiş kaputuna yatırıyorum, her kerevet ertesi. Çilingir sıfatlı sorulara, örtülü ödeneklerle beslenen cevaplar yetiştiriyorum; cemre, dimağımın suyuna ekmek banarken.

Ve nam kılıcın kınından fırlar. Toparlak konuklar, asma yaprakları çiğneyen öküzlerin çektiği kağnılarla, doluşurlar salonuma. Apartlar halinde istiflenmiş, telli pembe klasörlerin içinden, dize getirmek için mekanizmaları kurcalanmış organizmalar tebelleş olur koltuklarıma.

Zaman, anasını katlettiği için damda. Gün, hafif alacalıkta takılı kalmış pencereme. Işığın parmakları, hücremin izbe duvarlarını karışlıyor.
Koltuklarıma, bağdaş kurup tüneyen toparlak konukların, öküzlerinden şüpheleniyorum, durduk yere.

Bızır neşriyatta köşe yazarı olan, cevval, atak araştırmacı gazeteci Haki Nambulur'u arıyorum, beni öküzler hakkında bilgilendirmesi için. Sekreteri çıkıyor. "Haki bey burada yoklar efendim, nasıl yardımcı olabilirim?" diyor, tatlı, fakat ağır aksak aksanıyla. Nerede olduğunu soruyorum. Geylere mutlak özgürlük mitingine, kolluk kuvvetleri tarafından tartaklanmaya gittiğini öğreniyorum.

"Haki bey bayılır tartaklanmaya" diyor ve ilave ediyor, "Ben yardımcı olayım".
Kendisinin yardım teklifini kabul edip, öküzler hakkında ne bildiğini soruyorum. Anlamsız yerlere yönlendiriyor beni, yadırgıyorum, kopuyorum. Sekreter bayana, müsaitse ve de kabul ederse, az önceki laubali cümlesine dayanarak, kendisi hakkında vıcık vıcık düşüncelerim olduğunu ve ne zaman buluşabileceğimizi soruyorum.
Sekreter,sektir çekip, kulağıma kulağıma kapatıyor telefonu.

Bu başarısız girişimimden sonra, kapımın önünde beslediğim "si ay ey" ajanı aklıma geliyor. Çağırıyorum yanıma, gelirken terliklerimi de getirmesini tembihliyorum. Ajan, embesil adımlarla yanaşıyor yanıma.
"Söyle bakayım kapımın iti! Öküzler hakkında ne biliyorsun?"
"Söylerim ama, karnım aç, önce doyurun beni."
"Allahsız kapitalist, al bakalım!"

Eser miktarda yel, bir tutam kakalak iffeti fırlatıyorum önüne, sevince yapıştırılmış korkuyla yemeye ve konuşmaya başlıyor.
"Bu öküzler, DNA'sıyla oynanmış öküzlerdir, her boku bilen devletimin marifetidir bu. Öküzler ile insanda ortak bir gen bulduk, bu gen KYG (Kapitalizmi Yadırgama Geni).
Amacımız bu geni yok edip, insanları katışıksız öküz haline getirmekti. Fakat deneyler başarısız oldu, geni değiştiremedik. Ama bir şey bulduk, asma yaprağı ile baskılanabiliyordu gen. Asma yaprağını değişik şekillerde kullanıyor burnu bokta devletim. Bildiklerim bunlardan ibaret."

"Si ay ey" ajanına tekme tokat dalıp, biraz sakinleştikten sonra, kendime de iki adet tokat atıp paranoyadan sıyrılıyorum.
Ayaklarımın altında, kırıntıları toplayan karıncalar da bozuluyor bu anlamsız paranoyama. "Öküzle öküz oldun be kardeşim!" diyerek sırtlayıp mutfağa taşıyorlar beni.
Öküzlere olan tiksintim, bu küçük kafadan bacaklıların cimri jestleriyle son buluyor.
Karınca biraderlerimin, nispet dolu gösterilerini ayakta alkışlıyorum. Sonra, büyük işlevli, küçük alınlarından öpüyorum teker teker hepsinin.

Faili meçhul izler beliriyor, çorbanın buharının değdiği yerlerde. Örtülerin altındaki insan siluetlerine benzer şekiller, ateşin kobalt rengine tutunarak gerisin geri düşüyor içine, fa'ile sitemli faili meçhulü karıştırırken çorbama.

Çorbam kestane kokuyor, içine kış düşmüş, ben salondayken. Ağzı burnu kan içinde kalmış "si ay ey" ajanını çağırıyorum. Sesleniyorum gelmiyor. Etrafa bakınıyorum, uzun arayışlar sonunda, yatak odamın kadife perdesine asılmış, bana el sallarken buluyorum ajanı. Allah ne verdiyse, sille tokat önüme katıp mutfağa götürüyorum. Yer misin yemez misin tarzı uçan tekmeyle, çorbanın içine atıyorum bunu. Geberiyor. Kış eriyor; an, belleğin çıkmaz sokaklarında kaybolurken, paranoyamın kıçı tavana vururken.

Kapı çalınır, sorgusuz dalar içeri bir Roman karısı, apış aramdan. Salonumda fobisi, hobisi olmuş toparlak konuklar barbut atarken, kaşları kıvırcık Roman karısı bohçasını atar ortalarına. Öküzler üşüşür başına, toynaklarıyla açarlar düğümlerini.
Oldu bittiye getirilmiş bebeler fırlar bohçanın içinden, iç güdüsel açlıklarını bastırmak için çekiştirmeye başlarlar analarının prime time'daki memelerini. Şehvetin masumiyeti doyurduğu ânı, teni yanık bebelerin ağız şapırtıları süsler.

Çorbam pişmek üzere. Kokusu salondakileri de mest ediyor. İçeriğini bilmedikleri her şey gibi, bunu da yadırgamıyorlar. Karnım gurulduyor, burnumun üzerinde kokularla vals yapıyorum, açlığı hiç tatmamış kursakların önünde.

Yaptırımdan döşemelerim üzerinde, salona adımlıyorum, çapraz ateş altında sürünerek. İçerde bir hengame kopmuş, itiş kakış uzuvların eylemi olmuş. Bilirim kafa yapar asma yaprağı. Kıvırcık kaşlı, şalvarlı, Roman karısıdır paylaşamadıkları. Ortamı yumuşatmak için bebeleri emziriyorum. Pantolonumun astarından, elbiseler dikiyorum onlara, büyütüyorum, okutuyorum, askere yolluyorum. Sonra, salonumda daima var olan, benliğimin neon ışıklı sahnesine çıkarıyorum onları, teşhir edip ilgilerini sahneye odaklıyorum kalabalığın. Kavga bitiyor…

Gösteri bittiğinde, azmim ve zekâm için alkış beklerken, hayret ünlemleri çınlar kulaklarımda. Hayretlerin ve açık ağızların odaklandığı noktaya çeviririm kafamı. Kıvırcık kaşlı, absürd bakışlı Roman karısı, Madam Bovary oluvermiş, sol elinde arsenik şişesi bize temenna çekiyor.

Evrensel el, otlanmış beyinlerin zevzek dillerini ısırtmıştır yine.

Hiç bozuntuya vermeden, kuburun deliğine düşmüş 1 YTL'yi almak için uğraş veren takdir edilesi şahsiyeti alkışlarız, şaşırdığımızı sanmasın, kıçı kalkmasın diye Madam Bovary'nin. O ise esmer, dalgacı astarını sıyırıp çıkarmış, mucizeye aç gözlerimize varlığını sokmuş, alıngan yanakları kızarmış, bizim kubur kahramanına yönelttiğimiz anlamsız alkışlarımızı sindirmeye çalışıyor.

Bununla da yetinmeyip, kubur kahramanına ilgimizi abartıyoruz, cepheden saygı duruşuyla, alkışlarımızı pekiştiriyoruz.
Kalabalık coşuyor, Leydi'ye yönlendirilmiş küçümseyici mimiklerin dozu artıyor. Bazıları abartıp el kol hareketi çekiyor.
Doğumu ve ölümü bir oluyor Madam Bovary'nin, bu tavrımıza çok bozuluyor, elindeki arsenik şişesini kafaya dikip, oracıkta dünya değiştiriyor, intihara meyilli leydi.
Alkışlar, küçümseyici bakışlar, yerini soğuk terlerle donatılmış alınlara bırakır. Kalabalık "Ne bok yedik lan biz" deyimini içlerine sindirmeye çalışırken, öküzlerden biri "Sallayın zaten orospunun biriydi" der. Öküzün toparlak sahibi, "Hayır o bir azizeydi, haddini bil öküz!" der.

Biz "orospu muydu, azize miydi" diyerek birbirimize girmişken, suç ve ceza mekanizması devreye girer, soğumadan cesedi. Kolluk kuvvetleri dalar içeri, cebren ve hile ile sorguya alır hepimizi. Öküz, insan demeden, sabaha dek, copları üzerimizde sektirirler.

Sonunda bizi baştan çıkaran kubur kahramanını iteriz öne. Gömleği bileklerine kadar sıyrılmış, seyrek saçları terden birbirine düşmüş, fosseptik kokulu kahramanımız, suçu kabullenir. İntihara azmettirmekten, suç ve ceza kanunun, Jön Türkler maddesinin, kahve telvesi bendinin, laz fıkrasına göre; "Uyuz olmuş bir bite ısırtılarak uyuz olmasına karar verilmiştir" der, yüce suç ve ceza.
Yüce suç ve cezaya temenna ederek ve bize bulaşmadığı için şükrederek, eve yollanırız.

Çorbam gelir aklıma, muhtemelen dibi tutmuştur. Orta hararette sinirli tavrımla etrafımdakileri tartaklayarak, kapıya yönelirim. Ben anahtarı sokmadan deliğe, "dev"in sırtındaki Davut açar kapıyı.
Es selam deyüp Davud'u selamlarım, arkamdaki ahali tırsar devden.
"Korkmayın lan evcildir" derim. İnanırlar bana. İçeri gireriz. Çorbama yönelirim sekerek. "Aaa dibi tutmamış", Davut arkamda belirir, "Ben karıştırdım, biraz da us ilave ettim" der.

Zenginlerin en zalimi Golyat'ı, sapan taşıyla yere sermiş Davut, kavminin dağlar ve kuşlardan ibaret olmasına yakınır. Dertleşiriz ayaküstü, kaynayan çorbanın başında. Davut'a, dev ile bir tur atma isteğimi söylerim. Alınır buna, "Beni dev'im için mi sevdin?" der.
"Seni keskin zekân, yanık sesin ve büyük kütlelere hükmetme marifetin için sevdim" der, gönlünü alırım. Davut'un keyfi yerine gelir, dev homurdanır…

Sefaletin harında tavlanan çorbam pişti en sonunda. Arılığına ne kadar özensem de, ellerimle kirlettiğim, içine kavgacı oluşları itelediğim, "Her kendi ile kavgalı bunalan kimlik, intihara meyillidir" önermesinden yola çıkarak, öz suyumla homojenize ettiğim çorbamı, dayatmacı ve bir o kadar da yetke mührü elinde olan toparlak konuklarıma tattırma zamanı geldi.
Davut, devin sırtından iniyor. Beraberce devin sırtına çorba dolu kazanı yüklüyoruz. Davut yaya, ben yaya, dev arzulu, salona ilerliyoruz.

İnek sütü ile, ana sütü arasındaki farkı tartışan, şamatacı konuklarıma, asma yapraklarından çanaklarda servis ediyorum çorbamı. Toparlak konuklar ve öküzleri, bayıla bayıla hüpletiyorlar rengi kana çalan çorbamı. Davut ve ben de katılıyoruz onlara. Dev homurdanıyor…
Her kaşıkta bir şarkı peyda oluyor ağzımıza makamı belirsiz.

neo_manyak32@hotmail.com

Başa dön