[Şiir]"Piasora III" - Mehmet Fidan

sevgili piasora

ayağım küllüğe çarptığında odaya dağılan izmaritlerin tümü ölüydü sessizce
öldürmüştüm onları ve öldürdüğüm tüm kadınları sessizce yaşatmıştım

kadınların kaburgalarını öpmeyi özlediğim o gece İsmail'in ellerini
öldürürken yanaklarına bastırdığım sigarayla tüylerini tutuşturduğum ve mavi
bir ışığın altında bu mektubu sana içimden yazıyorum dediğim zaman sarsılan
ağzımı nasıl toparlayacağımı bilemediğim için üzüntüm antenlerimi
titretirken ölürken yaşatmaya ve öldürürken bağışlamaya inandırmıştım
kendimi

o gece ellerini öldürürken yataktan düşüp burnumu duvara parçalattığım için
elbiselerim kanlıydı kimse üzülmesin kanımı kendim durdururum diyordum
anneme fakat durmuyordu kan

sevgili piasora

eni sonu
sahnede
olmadığımızı

senaristten ötürü
rollerin yorgun kaldığını

öldürürken
damarların acıdan şiştiğini

kekeme suflörün
neden çekip gittiğini
artık anlıyorum

sevgili piasora

her
vuruşunda
nasıl yıkılır ağaç,
yıkılışıyla
küçük bir baltanın ucuna
nasıl iman eder

artık
anlıyorum

sen
belimi büktün

bir ağaç
bir insana
işte o zaman
benzedi.